 (ook gepubliceerd bij MO* magazine - http://www.mo.be/opinie/ebola-toont-hoe-ziek-het-economisch-en-politiek-systeem)
Eén van de belangrijkste redenen waarom het Ebolavirus deze keer in deze drie West-Afrikaanse landen zo snel is kunnen uitbreken is de erbarmelijke staat van het gezondheidssysteem. 'Liberia had minder dan 50 dokters in het openbare gezondheidssysteem, voor een land met meer dan 4 miljoen mensen, waarvan de meerderheid ver van de hoofdstad woont. Dat is 1 arts per 100.000 mensen, vergeleken met 240 per 100.000 in de VS en 670 per 100.000 in Cuba', zegt prof Paul Farmer, Harvard infectieziektespecialist en oprichter van Partners in Health, een ngo met beide voeten in het veld. Jarenlang is er véél te weinig geïnvesteerd in gezondheidspersoneel, genees-en verpleegmiddelen, ziekenhuizen en laboratoria, en in de achterliggende organisatie van de gezondheidssystemen. Daar zijn verschillende redenen voor. Lokale corruptie wordt vaak onmiddellijk als grootste schuldige aangewezen. In de getroffen landen moet daarvoor niet enkel gekeken worden naar de regeringen die corruptie toelaten, maar ook naar de ontginnende industrieën en transnationale ondernemingen die vaak heel nauw betrokken waren bij het installeren van die machthebbers. De financiële belangen van internationale bedrijven hebben ook mede aanleiding gegeven tot de vele burgeroorlogen, een andere belangrijke oorzaak van de verdere verzwakking van staat en gezondheidssysteem. In toenemende mate gaat het dan niet alleen om grondstoffen, maar ook om de grond zelf: landbouwgrond om voedsel en biobrandstoffen op te verbouwen in West-Afrika behoort tot de gegeerde "rijkdommen" van zowel Guinee als Liberia. Ook internationale instellingen zoals het Internationaal Monetair Fonds (IMF) behoren tot de medeschuldigen aan de huidige, dodelijke epidemie . Het IMF heeft er immers jarenlang op aangedrongen dat ontwikkelingslanden die leningen vroegen hun overheidsuitgaven drastisch zouden terugschroeven. Daarbij werd onvoldoende rekening gehouden met de de micro-economische, sociale gevolgen van het beleid. Het IMF vraagt weliswaar niet letterlijk dat er zwaar geknipt zou worden in gezondheidsbudgetten, maar in de praktijk kwam het er toch heel vaak op neer dat de financiering van volksgezondheid en gezondheidsdiensten afgebouwd werd, onder andere omdat de sector gezondheid geen machtige lobbyisten heeft om het beleid te kunnen beïnvloeden. Hetzelfde gebeurde in andere Afrikaanse landen, in de ex-USSR landen en onlangs opnieuw in Griekenland. En ja, ook de WHO (Wereldgezondheidsorganisatie) heeft fouten gemaakt en is veel te traag in gang geschoten. De WHO had de laatste jaren echter te kampen met sterk verminderde budgetten. Als VN-instelling krijgt zij haar werkingsmiddelen enkel uit de bijdragen van de individuele lidstaten. Sinds 2008 halveerden die lidstaten hun bijdragen. Het is voor iedereen crisis, nietwaar. Daarnaast gaat de WHO intern soms gebukt onder een overmaat aan administratie en regeltjes. Overleg, consensus, regelgeving en inspraak zijn natuurlijk absoluut nodig en onmisbaar, maar te véél werkt verlammend. Het is vaak niet mogelijk om de tanden te laten zien, strenge uitspraken te doen of snel en resoluut op te treden. Last but certainly not least, worden de besparingsrecepten toegepast op een bevolking die al generaties lang uitgemolken wordt en te lijden heeft van een extreme, ontwrichtende armoede en ongelijkheid. De erbarmelijk omstandigheden waar het grootste deel van de mensen in gedwongen wordt te leven tast generatie na generatie het lichaam en zijn immuunsysteem aan. Dit verklaart mee de veel hogere mortaliteit van Liberiaanse ebolapatiënten vergeleken met de westerse getroffenen. Natuurlijk kan een lichaam met verminderde natuurlijke kracht en een verzwakt defensiesysteem veel minder tegen de dehydratatie en de storingen in de elekrolytenbalans veroorzaakt door het ebolavirus. De complexe sociale gevolgen van industrie en ontbossing zorgen er dan voor dat mensen gedwongen worden om zich dieper en dieper in de wouden te begeven op zoek naar overleving waardoor het contact mens-dier veel nauwer wordt. Alles wat je dan nog nodig hebt is de toevallige aanwezigheid van een geïnfecteerde fruitvleermuis. De People’s Health Movement, een groep gezondheidsactivisten uit Zuid-Afrika, stelt: 'Waarom worden we geconfronteerd met een Ebola-epidemie in West-Afrika? Het antwoord ligt niet in de pathologie van de ziekte of het virus, maar in de pathologie van onze samenleving en de globale politieke en economische architectuur. Het is niet toevallig dat de huidige Ebola-epidemie 3 van de armste landen ter wereld getroffen heeft. Liberia, Guinée en Sierra Leone bezetten respectievelijk nummer 175, 179 en 183 op de lijst van 187 landen op de United Nation’s Human Development Index. Hun gezondheidssysteem is in sommige regionen quasi onbestaande. De huidige epidemie werd veroorzaakt door armoede en de genadeloze uitbuiting van de natuurlijke rijkdommen van de regio.' Bovenvermelde bepalende factoren zijn al lang gekend en worden door gezondheidswetenschappers al jaren aangeklaagd. Om het hele Afrikaanse continent van basisgezondheidszorg te voorzien is een jaarlijks bedrag nodig dat niet groter is dan de jaarlijkse bonussen van Amerikaanse bankiers. Een haalbaar bedrag voor een noodzakelijk project. Een aantal landgenoten, experts op wereldniveau zoals Marleen Temmerman, Gorik Ooms, Vandamme en anderen, pleiten al een tiental jaar voor een mondiale ziekteverzekering, waar de bijdrage niet komt van individuen, zoals bij onze mutualiteiten, maar van lidstaten. De noodzakelijke middelen voor zo een innovatief opzet kunnen gevonden worden door een combinatie van slimme belastingen en het aanpakken van belastingontwijkende megaverdieners. Lees er de LuxLeaks artikels maar eens op na. Op die manier kunnen langdurige onderling engagementen en solidariteit ontstaan, in plaats van de huidige kortetermijnontwikkelingsprojecten. Dit kan leiden tot een echte universele gezondheidszorg. Er kan dan eindelijk een wereldwijd gezondheidssysteem opgebouwd worden dat iedereen ten dienste staat, het globale algemene belang dient, effectief kan reageren in het geval van epidemieën en andere events maar voornamelijk ook preventief kan werken om leed te voorkomen in plaats van achteraf te moeten genezen. Een mooi voorbeeld van hoe het kan, is het Global Fund for Aids, Tuberculosis and Malaria (GFATM). Ook in dit voorbeeld blijft er nog heel veel ruimte voor verbetering en draait niet alles perfect, maar het is wel het meest succesvolle en transparante globale gezondheidsprogramma ooit. België heeft internationale beloftes gedaan om een bepaalde bijdrage te leveren aan dit fonds. Maar onze politici komen die belofte al jaren niet na. Als wetenschappers waarschuwden dat dit kortzichtige beleid tot problemen zal leiden, luisterde niemand van de politici. Als er zich dan effectief problemen voordoen, dan verwacht men van ons wel dat we die problemen meteen kunnen oplossen. De ebola-uitbraak van 2014 in drie West-Afrikaanse landen heeft haar wortels in de doofheid van onze beleidsmakers voor wetenschappelijke argumenten, doofheid voor de aanklachten van extreme armoede en ongelijkheid, mede onderhouden door ons eigen koopgedrag en onze eigen industrieën. Het ebola-virus is gevaarlijk, maar de kortzichtigheid waarmee de wereld bestuurd wordt is nog veel schadelijker. Wouter Arrazola de Oñate is arts-onderzoeker Sociale (en commerciële) Determinanten van Gezondheid.
0 Reacties
 (ook gepubliceerd bij MO* magazine - http://www.mo.be/auteur/chika-unigwe)
Mijn jongste is acht jaar en volgende week heeft hij op school een toets over Frederick Douglas, een Amerikaans abolitionist, hervormer en politicus die in slavernij geboren werd. Dit is zijn tweede jaar op een Amerikaanse basisschool maar hij weet nu al veel over de Burgerrechtenbeweging (of toch een groot stuk ervan); de geschiedenis van Amerikaanse slavernij enz. Hij gaat naar een gewone publieke school (met 74 percent blanke leerlingen, 6% Aziatische, 4 % zwarte en 3 % van gemengde origine). Het gevolg is dat je studenten hebt die hun eigen geschiedenis (hoe erg die soms ook is) kennen; die begrijpen dat concepten als vrijheid en gelijkheid geen lege concepten zijn en die leren omgaan met de standpunten van andere mensen (ook wanneer die in de minderheid zijn). Maar vooral, dat discussies over ras belangrijk zijn en niet onder het tapijt geveegd mogen worden. Twee weken geleden nam mijn oudste een foto van zwarte piet mee naar school. Hij was benieuwd naar de reactie van zijn medestudenten. Ze waren stuk voor stuk geshockeerd. Dat zoiets in de 21ste eeuw nog bestaat (een blanke die zich verft om er zwart uit te zien; de typische racistische, karikaturaal grote, rode lippen enz) konden ze niet geloven. ‘You guys are weird’, zei een van de studenten. ‘That’s soooo racist’, zei een andere. Als hij hetzelfde onderzoek hier in Belgie zou gedaan hebben, zou hij natuurlijk (spijtig genoeg) de omgekeerde reactie krijgen. En dat heeft alles te maken met de leerstof die Belgische kinderen op school krijgen en de manier waarop wereldgeschiedenis en andere culturen aan bod komen op scholen. Er wordt hier in België op school weinig over “de andere” geleerd. Als het over de andere gaat, gaat het over geld verzamelen voor de arme mensen in Afrika. Mondiale dagen op school organiseren, betekent Afrikaanse vrouwen vragen om te komen dansen, of vlechtjes in haren te zetten, of Aziatische vrouwen om te komen koken. Er wordt dus weinig relevants over medemensen van andere afkomst geleerd, de mensen blijven “de andere”, ook al zijn ze onze buren. En natuurlijk, voor “de andere” heb je dan ook weinig empathie. De Zwarte Piet discussie is de laatste maanden echt ontploft. Mensen krijgen doodsbedriegen omdat ze vragen durven “durven” stellen bij de cultuur van het land. ‘Of wel aanpassen of weg gaan’, horen we dan. ‘Het is onze cultuur! Verander hem niet’. Maar we zijn al lang bezig met culturen te veranderen. Vrouwen eisen dezelfde rechten als mannen. Het ironische is dat België een voorloper is als het gaat over het veranderen van een cultuur: homosexsuelen mogen bij ons trouwen; euthanasie is een recht geworden (we spreken zelfs over het recht van kinderen om euthanasie te vragen). De mensen die het cultuurargument gebruiken, weten dat maar al te goed. Wat ze dan eigenlijk bedoelen, is ‘hoe durf je als nieuwe belg/vreemdeling om onze superieure cultuur in vraag te stellen?’ Cultuur staat niet in steen gebeiteld. Aspecten van cultuur die offensief of gevaarlijk zijn moeten we durven afschaffen. Aan de andere kant zijn er ook de mensen die de “hetiseenkinderfeestverpesthetniet” en “kinderenkennenietalseengoedefiguur” argumenten gebruiken. Aan die mensen heb ik maar twee dingen te zeggen: vraag aan de kinderen rondom je of iemand “zwarte piet” noemen een scehldwoord is of niet. Als het toevallig een zwart kind is aan wie je het vraagt, vraag hem dan ook of andere kinderen hem ooit Zwarte Piet genoemd hebben (en hoe het toen voelde). Vraag ook aan gelijk welk kind of dat het erg zou vinden als Zwarte Piet er anders zou uitzien. Ik heb dit aan een kind in mijn buurt gevraagd en hij antwoordde :‘Nee!’ Het Sinterklaasfeest blijft een Sinterklaasfeest, ook zonder de racistische figuur van zwarte Piet. Zoals Kerst kerst blijft voor zovelen onder ons zonder dat we die dag naar de middernachtmis gaan. Cultuur maakt de mens, maar cultuur wordt ook gemaakt door de mens. Chika Unigwe is schrijfster en verhuisde recent van Vlaanderen naar de Verenigde Staten. (ook gepubliceerd bij MO* magazine - http://www.mo.be/opinie/say-it-loud-i-m-black-and-i-m-proud)
Het is een wonderlijk toeval, eigenlijk, dat de discussie over zwarte piet zo een prominente plaats krijgt in het debat over de verhouding tussen autochtone en allochtone Vlamingen, tussen de burgers die dit land beschouwen als de erfenis van hun voorouders en de burgers die hetzelfde land beschouwen als de belofte aan hun kleinkinderen. Toeval, want de Vlamingen van Afrikaanse afkomst vormen een kleine minderheid in het grotere allochtone bevolkingsdeel. Een minderheid die tot nu toe bovendien niet de meest vocale groep geweest is. De klachten over discriminatie, racisme en armoede kwamen veel meer en luider vanuit de grote gemeenschappen die dit jaar hun vijftigjarige aanwezigheid in dit land zouden moeten vieren: de Marokkanen en de Turken, en dan vooral nog van die eersten. Dat verklaart overigens de felheid waarmee met name Vlamingen met wortels in die grote immigratie van de jaren zestig zich identificeren met de strijd tegen de zwarte helper, al kunnen Afrikanen in hun landen van herkomst of hun gemeenschappen van aankomst niet altijd op een gul onthaal rekenen. Om het zacht uit te drukken. Het zwarte gezicht van Piet is niet langer een louter raciale referentie, het is op enkele jaren tijd een politieke identiteit geworden. De hele Sint-en-Piettraditie is ontstaan op verschillende lagen van internationale culturele uitwisseling of confrontatie. Een bisschop uit wat vandaag Turkije is, een voorchristelijke traditie, een Afrikaanse slaaf die het vuile werk van intimidatie en repressie moet doen: hoe Vlaams kan het worden? Maar ook de actuele discussie is een glokale discussie bij uitstek. De aanzet voor de confrontatie werd gegeven in Nederland – wat verklaart waarom le père fouetard veel minder onder vuur ligt dan zijn Nederlandssprekende neef – en wordt gevoerd met argumenten die heel erg putten uit de zwarte emancipatiebeweging in de Verenigde Staten. De subjecten van de discussie – degenen die haar aanvuren, verwoorden, oplossingen aanreiken, politiek gebruiken – zijn de intellectuelen uit de migratie. Marokkanen, Albanezen, Venezolanen, Congolezen, recente immigranten en vierdegeneratie-Vlamingen – en hun aangetrouwde witte partners – bepalen de agenda. De meerderheid reageert, vaak geschokt, en daardoor verkrampt, op een debat dat ze niet begrijpt en vooral niet beheerst. De activisten voeren hun strijd natuurlijk niet altijd perfect op het vlak van communicatie, doelstellingen of allianties. Er is veel aan te merken op de plotse zwartheid van heel wat deelnemers. En er is veel begrip op te brengen voor de behoefte van de meerderheid om haar eigen herinneringen te koesteren en die, door reproductie, door te kunnen geven aan de eigen kinderen of kleindkinderen. Daar gaat het ook allemaal niet om, al zijn het tegelijk vaststellingen die veel te vaak verwaarloosd worden, over en weer. De onvolkomenheden en pijnpunten maken wezenlijk deel uit van sociale verandering die altijd door sociale strijd verloopt. Waren alle Belgische vrouwen meteen enthousiast toen de Vlaamse schaduw van de Hollandse Dolle Mina’s aan bh-verbranding gingen doen? Ik denk het niet. Stonden de oude elites te applaudisseren toen de eerste arbeiderskinderen als gevolg van een bewuste politiek van democratisering de universiteit instapten of – volwaardig gediplomeerd en beginnend genetwerkt – met hen begonnen te concurreren op de arbeidsmarkt? Ik ben zeker van niet. Als de sociale consensus of status quo niet langer bevredigend is voor iedereen, wordt het onmogelijk om iedereen een plezier te doen. De vraag is dus niet of we het een beetje aangenaam kunnen houden door beleefd argumenten uit te wisselen. De vraag is wel of iedereen bereid is om deze pietluttige discussie te zien als een symboolstrijd in het bredere kader van een sociale emancipatiestrijd die noodzakelijk gepaard gaat met botsingen, winst en verlies op het vlak van de symbolische macht, en hier en daar iemand die een steen door een ruit gooit –hopelijk ook symbolisch, al kan ook dat bijzonder hard aankomen. En met iedereen bedoel ik niet alleen de autochtone Vlamingen. Die hebben het meeste moeite met de discussie, omdat ze het gevoel hebben dat ze iets moeten afgeven. Dat is nooit prettig, en als dat gekaderd wordt in een verhaal dat uitgaat van “ons land” en “onze tradities” tegenover “hun eisen” komt de modale Vlaming al snel in de verzetsmodus. En eenmaal de loopgrachten gegraven, kan hij er jàren in blijven zitten. De activisten die zwarte piet gebruiken als een breekijzer om de vastgeroeste culturele macht in Vlaanderen open te breken, doen er van hun kant ook best aan om te beseffen dat hun strijd – als die niet alleen om het toevallige symbool, maar ook om de ruimere sociale transitie gaat – een zaak van lange duur is. De manier waarop vandaag al deuren dichtgegooid worden – op Facebook, weliswaar, maar die ruimte wordt steeds minder virtuele en steeds meer echte werkelijkheid – belooft weinig goeds. Wie niet meteen en helemaal de radicaalste eisen onderschrijft en toejuicht – like! retweet! favourite! – krijgt vaak niet meer de kans zijn of haar voorbehoud te argumenten. Dat is een verarming van het debat en dus op termijn van de strijd. Geen enkele sociale strijd wordt gewonnen met enkel een voorhoede die haar waarheid angstvallig zuiver houdt. Elke sociale strijd heeft behoefte aan medestanders en twijfelaars, leidende intellectuelen en radicale groepen, sympathisanten aan de andere kant van de scheidslijn en betrokkenen die aan de kant blijven staan. De sociale emancipatiestrijd van de Vlaamse diversiteit is nog maar pas begonnen. Iedereen moet nog leren hoe die strijd in dit specifieke stukje Europa gevoerd kan worden. Dat zal met vallen en opstaan, gekwetste gevoelens, en verloren kansen verlopen. Ik hoop dat de centrale drijfveer van de actievoerder James Brown’s lijflied mag blijven. Say it loud, I’m black and I’m proud is zoveel sterker en duurzamer dan een louter ‘ik ben zwart en voel me gekwetst’. Dat laatste ligt zo dicht bij het Vlaamse kaakslagnationalisme dat ik op dit vlak voor wat minder assimilatie wil pleiten. Gie Goris - Hoofdredacteur MO*  Je moet het maar kunnen. Na een uiterst koele actie waarbij enkele leden van een burgerrechtenbeweging een ingebrekestelling overhandigde aan het Antwerpse stadsbestuur, stond weldenkend Vlaanderen in rep en roer. Movement X vroeg aan het stadsbestuur om in debat te treden over een alternatieve invulling voor de figuur Zwarte Piet. Dat was voldoende voor sommigen om te steigeren.
De eerste reactie kwam van Jan de Zutter. Hij is woordvoerder van de SP.a-fractie in het Europese parlement. Volgens hem is de figuur 'Zwarte Piet' inderdaad een relikwie uit een racistisch en koloniaal verleden, en moet er gezocht worden naar een alternatief. Maar mogen Arabieren daar geen punt van maken. Want, aldus Jan de Zutter, "zwarte leerlingen [zijn] vaak het slachtoffer van racisme door leerlingen van Arabische origine". De logica – of gebrek eraan – van dat argument ontglipt niemand. Als je die lijn doortrekt mogen heteromannen zich ook niet verbonden voelen met de strijd tegen homofobie, want volgens cijfers van de Nederlandse politie zijn het voornamelijk blanke mannen die zich schuldig maken aan homofobe daden. In dezelfde illogica zou een atheïst zich ook niet mogen bekommeren om islamofobie en Schindler zou ook geen joden mogen redden uit de klauwen van Duitse nazi's omdat de joden vooral door de Duitsers werden uitgemoord. Het is uiteraard een absurde en moreel verwerpelijke logica, maar het is de logica die de schrijver toepaste. Ook politiek filosoof Bleri Lleshi mengde zich in de discussie en ook hij was verbolgen over de sneer van De Zutter naar Abou Jahjah. De Zutter reageerde op de kritiek door te stellen: "Ik geef toe dat ik even getwijfeld heb om die passage op te nemen omdat ze in de hele discussie slechts een marginale rol speelt. Maar ik heb de laatste maanden zoveel voorbeelden gehoord en ervaren van Afrikanen die racistisch bejegend werden door Noord-Afrikaanse of Arabische Vlamingen dat ik het nuttig achtte het toch te doen. Ik denk dat we allemaal in de spiegel moeten kijken en erkennen dat racisme overal leeft. Het is geen ‘voorrecht' van witte mensen. Ik ben heel blij dat zwarte Vlamingen zoals Paul Beloy, Bambi Ceuppens of Omar Ba zich met de Zwarte Piet-discussie bemoeien [...] Ik waardeer Dyab Abou Jahjah als kritische stem in het racismedebat – hij is een verdraaid intelligente man die bovendien best tegen een stootje kan. Maar in deze had hij meer kunnen betekenen door te zwijgen." Beste Arabier, zwijg! Het frappante is dat Dyab Abou Jahjah monddood wordt gemaakt terwijl hij eigenlijk niet veel heeft gezegd. Was hij aanwezig op de actie? Nee. Trad hij op als woordvoerder voor de camera's van de VRT of ATV? Nee. Stond hij de geschreven pers te woord? Nee. Dat deden de andere woordvoerders, Hans Schippers en Karim Hassoun. Wat De Zutter dan verstaat onder een nog stillere stilte van Abou Jahjah is ons een raadsel. De reactie van Bambi Ceuppens naar wie De Zutter refereerde, sprak boekdelen. Zij is als onderzoekster verbonden aan het Koninklijk Museum voor Midden-Afrika in Tervuren. Zij schreef: "Jan De Zutter, los van het feit dat er geen vergelijking mogelijk is tussen het structurele racisme van een dominante meerderheid en van een kleine minderheid, zitten wij heus niet te wachten tot jij als een ridder op het witte paard, ons, arme zwartjes komt verdedigen tegen mensen van Noord-Afrikaanse of Arabische origine. Als ervaringsdeskundige kan ik je verzekeren dat ik in mijn hele leven al veel meer racisme heb ondervonden van witte mensen, inclusief diegenen met een paternalistische houding zoals de jouwe, dan die van de mensen die je hier zo nodig moet schofferen. Ze engageren zich trouwens ook systematisch en consequenter veel sterker in het debat rond Zwarte Piet dan witte mensen, omdat ze verdomd goed begrijpen waarom die in zijn huidige configuratie zo problematisch is. Dat geldt trouwens ook voor heel wat mensen van Turkse origine. Geen van allen hebben ze wat dat betreft van jou lessen te ontvangen." Jan de Zutter die blij was dat Bambi Ceuppens zich in de discussie mengde, werd vakkundig de mond gesnoerd… door Bambi Ceuppens. Sommigen stelden de actie van Movement X in vraag en gingen zo ver dat ze de beweging ervan beschuldigde een grote meerderheid van de bevolking als racist te bestempelen. Dat is uiteraard manifest onwaar. In de ingebrekestelling die we publiceerden op onze website, en die we overhandigden aan het Antwerpse stadsbestuur staat: "We zijn er ons van bewust dat de meeste mensen geen racistische intenties hebben bij het vieren van het Sinterklaasfeest. Voor velen die met de figuur van Zwarte Piet zijn opgegroeid, heeft hij niets met racisme te maken. Dit neemt echter niet weg dat de huidige Zwarte Piet zijn oorsprong heeft in racistische denkbeelden en daardoor ook kwetsend is voor mensen met een donkere huidskleur. Het gegeven dat zij dit doormaken moet een reden zijn om de traditie bij te stellen, zonder afbreuk te doen aan de basisgedachte achter het Sinterklaasfeest." In De Morgen schreef Dimitri Verbelen dat Movement X een nobele onderneming is, maar, vroeg hij zich af waarom de beweging niets tegen homofobie onderneemt. Je kan natuurlijk ook de vraag stellen waarom we niets tegen de opwarming van de aarde deden, of een actie voor de invoering van een vermogensbelasting of een sensibiliseringscampagne rond dierenrechten. Dimitri Verbelen had ooit op Facebook een discussie met een lid of sympathisant van Movement X, en dacht dat hij door die discussie een officieel standpunt van de beweging kon bemachtigen. Verbelen schrijft: "Aanvankelijk werd mij gewezen op het feit dat 'gender' letterlijk in de tekst was opgenomen. Alleen slaat dat begrip enkel op geslacht en is genderdiscriminatie in de praktijk gewoon een hippe term voor seksisme." Maar gender dekt wel degelijk een heel brede lading. Een vaak gebruikte definitie van gender studies in de academische wereld is: "Gender studies is a field of interdisciplinary study and academic field devoted to gender identity and gendered representation as central categories of analysis. This field includes women's studies (concerning women, feminism, gender, and politics), men's studies, and LGBT studies."1 Verbelen werd hierop gewezen op Facebook maar reageerde zo: "Letterlijk: “Gender staat voor de gedrags- en identiteitsaspecten van sekse, ter onderscheiding van lichamelijke en biologische aspecten.” Weinig te maken dus met seksuele voorkeur." Een meer praktische invulling van gender vinden we bijvoorbeeld bij het Commissariaat-generaal voor de Vluchtelingen en de Staatlozen. In hun jaarrapport van 2012 staat2: "Het begrip gender omvat eveneens thema's die ook betrekking hebben op mannen: seksuele oriëntatie (homoseksualiteit en biseksualiteit) en genderidentiteit (transgender en transseksualiteit)". Het blijft niet alleen dode letter. Movement X zit als jonge beweging – nauwelijks een maand oud – in verschillende platforms en coördineert verschillende acties met een heel scala aan verenigingen en organisaties waaronder Merhaba, een holebivereniging van hoofdzakelijk mensen met een Maghrebijnse origine. Movement X is een zeer brede beweging met geëngageerde mensen die allemaal het principe van radicale gelijkwaardigheid hoog in het vaandel dragen. We nodigen Dimitri Verbelen uit om deel te maken van Movement X, want zoals hij zelf in De Morgen schreef: "Wanneer alle boegbeelden van MvX even vurig en publiek ten strijde trekken tegen homohaat als tegen racisme in de vorm van een gemediatiseerd symbool als Zwarte Piet, koop ik mij een lidkaart." Wel, we kunnen je niet garanderen dat alle leden zich altijd even vurig en passioneel zullen engageren voor alle thema's tegelijkertijd. Want als activisten en mensen zijn we niet neutraal. We zijn allemaal verschillende mensen met onze eigen netwerken, interesses en passies. We zouden het ook een beetje onnozel vinden om te vragen aan de juristen die lid zijn van Movement X om op straat te gaan en handtekeningen te verzamelen voor een petitie, net zoals we het absurd zouden vinden om onze pedagogen en ander didactisch personeel niet te laten engageren voor een thema als meertalig onderwijs bijvoorbeeld. Dat is een verrijking en dat is tevens de kracht van Movement X. Maar als u werkelijk gelooft in het potentieel van Movement X, dan heten wij je welkom om de strijd die jou zo nauw aan het hart ligt met ons te komen voeren. We garanderen jou, en alle geïnteresseerden, dat ze veel medestanders zullen vinden. Bronnen:
Nawal Fernane Karim Hassoun Hans Schippers Halima Labsir Wouter Arrozola De Onate Ali Salhi Hinde Oudaha Saïda Isbai Youssef Kobo Luk Groffy Walter Antonio Andino Midence Yassine Channouf  In mijn cultureel werk in Brussel in het afgelopen decennium heb ik mij onophoudelijk de vraag gesteld: hoe kunnen we ervoor zorgen dat het officiële culturele landschap van deze stad beter en beter weerspiegelt wat de realiteit van haar bevolking is? Er blijft op dat vlak ongelofelijk veel werk aan de winkel en de gemakzuchtigste clichés worden nog steeds gedebiteerd om echte inspanningen uit de weg te gaan. Zoals: 'al die andere en nieuwe Brusselaars doen toch niet aan cultuur', 'ze bieden geen kwaliteit' of 'we kunnen met ons aanbod niet iedereen bereiken'. Resultaat: in een superdiverse stad blijft het publiek van onze cultuurhuizen er heel erg blank uitzien. De kloof tussen de stad en haar geïnstitutionaliseerde culturele landschap wordt er niet kleiner op. En da's niet enkel een probleem als het gaat over wie er in de zalen zit, ook op de podia gebeurt er veel te veel van hetzelfde voor steeds dezelfde blanke middenklasse. De vraag is natuurlijk voor wie dat echt een probleem is: voor diegenen die artistiek en cultureel ondertussen heel actief zijn buiten die klassieke cultuurhuizen, of voor die blanke middenklasse zelf? Ik ben geneigd te denken dat vooral die blanke middenklasse de trein aan het missen is en niet langer 'mee' is met wie vandaag in Brussel de toonaangevende culturele stemmen zijn onder de jonge creatievelingen en cultuurgebruikers van morgen. In elk geval is het zinvol dat een radicale en diverse burgerrechtenbeweging als Movement X ook op het culturele terrein van zich laat horen: onze superdiverse steden, Brussel op kop, verdienen cultuurhuizen en programmeringen die er resoluut voor durven te kiezen de deuren open te zetten voor de realiteit van de bevolkingen van hun steden, eerder dan ze weg te moffelen onder veilige keuzes, communautair-politieke belangen of cultureel-homogene en eentalig identitaire sausjes. Brussel, Antwerpen of Ruisbroek: het repertoire voor de cultuurhuizen van morgen moet vandaag worden geschreven.
 Toevallig raakte ik vanavond verzeild op de facebookpagina van Knack. Mensenlief, wat ben ik beschaamd voor alle zieke, domme, bevooroordeelde, achterlijke en racistische commentaren die ik daar te lezen kreeg. Ziek word ik van mensen die te dom zijn om te relativeren, en dan maar veralgemenen. De horror van IS uitwerken op moslims hier, die daar niets mee te maken hebben, of zwarten mijden uit angst voor ebola ... Arm, zielig Vlaanderen. Arm Vlaanderen waar men er maar niet in slaagt verder dan de eigen navel te kijken. Waar men de angst laat regeren. Liever de angst voor het onbekende dan even moed te tonen en mensen te leren kennen en dan te beseffen dat er veel meer is dat we gemeen hebben dan dat we verschillen. Wat ben ik blij dat ik 18 jaar geleden in mijn huidige buurt met veel culturen beland ben. Wat ben ik blij met mijn moslimvrienden die mijn wereld geopend en verrijkt hebben, en vooroordelen - die ik net als velen onbewust had - als sneeuw voor de zon deden verdwijnen. Mijn lieve moslima-vriendinnen, met of zonder hoofddoek, met wie ik dezelfde fijne gesprekken heb, en even veel (geheimpjes) deel als met andere vriendinnen. Al mijn vrienden van allochtone afkomst, van wie ik alleen maar respect krijg, ook al ben ik atheïst en zij vaak niet, wat ben ik blij jullie te kennen, en wat schaam ik me voor mensen die jullie niet durven leren kennen. Tijd dat sommigen zichzelf eens in vraag stellen, in het belang van onze samenleving. Hoeft het nog gezegd dat ik Movement X steun?
 De Raad van State (in Nederland, nvdr) buigt zich momenteel over de kwestie-Zwarte Piet. Mij is gevraagd om deze kwestie in een cultuurhistorische context uit te leggen, wat ik in acht punten zal doen.
Zelffeliciterend zelfbeeld 1. In de maatschappelijke debatten over Zwarte Piet gaat het in wezen om indringender onderliggende vragen dan of hij/zij een racistische figuratie is. Het gaat eigenlijk om de vraag: hoe kan een land dat bijna 400 jaar een imposant koloniaal rijk gehad heeft daar geen sporen van dragen in zijn cultuur, geschiedenis en zelfbeeld? Dit is echter een nauwelijks bespreekbare vraag in een land waarin het meest gekoesterde en te vuur en te zwaard verdedigde zelfbeeld is, dat we uitzonderlijk tolerant zijn, gekenmerkt door de hevige drang tot gelijkheid en door "kleurenblindheid". Dus we zijn per definitie niet racistisch. In feite gaat dit debat impliciet over hoe we dat prettige, zelffeliciterende zelfbeeld kunnen blijven vasthouden. Wat hier aan de orde komt, is niet enkel het gevoel van zwarte mensen dat ze gediscrimineerd worden, maar de erkenning van de institutionele, systemische en symbolische aspecten van racisme.  Racisme is een gif dat actief bestreden moet worden. Daarom word ik graag lid van movement X. Als halve 'buitenlander (zoals bijna iedereen) en als overtuigd internationalist en ecosocialist. We are one humanity! Ik wil ook stellen dat de excuses van Theo Franken niet volstaan. Betrouwbare studies tonen aan dat migratie positief bijdraagt tot het Bruto Binnenlands Product, ttz de globale aangroei van rijkdom vermeerdert. Migratie levert een meerwaarde op, letterlijk en figuurlijk. In het Verenigd Koninkrijk zou de migratie jaarlijks minstens 3% bijdragen tot het globale BBP. In Frankrijk zijn de cijfers niet anders. Zonder migratie, legaal of illegaal, zou het BBP jaarlijks afgetopt worden met 0,5 à 0,8%. Anders gezegd: zonder migratie zouden we de afgelopen jaren op economisch vlak nog meer kopje onder gegaan zijn. Sommigen zeggend at migratie de lonen drukt. Maar dat heeft niets te maken met migratie, wel met de snelheid van de vakbeweging om ook op te komen voor deze categorie van de werkende klasse. We vatten samen: 1). migranten doen de jobs die 'inboorlingen' niet meer willen uitvoeren; 2). het zijn goedkopere arbeidskrachten en zij ervaren veelal overuitbuiting wat extra-winsten oplevert voor ondernemers. 3). de overheid bekomt fiscale inkomsten die er anders niet zouden zijn en indien migranten in de grijze zone werken consumeren ze nog steeds en dit brengt ook geld in omloop. 4). de werkzaamheidsgraad verhoogt en 5). het zijn veelal jonge werkkrachten die dus ook hun steentje bijdragen tot de welvaart. Besluit: Theo Franken is ofwel een idioot ofwel een protofascist, een skinhead die regeringsverbod zou opgelegd moeten krijgen. #gemeenschapsdienstenvoorfrancken
 In reactie op de tweet van VRT-journalist Tom Van de Weghe over de nieuwe minister van Volksgezondheid, Maggy De Block.
Een journalist heeft in de eerste plaats de plicht om na te denken, nadenken voor je een tweet de wereld in stuurt. Nadenken over de effecten van zo’n tweet. En om verstandig te handelen. Dat is hier allerminst gebeurd. Veel beter dan het niveau van ordinaire cafépraat was de uitspraak niet, Amerikaanse cafépraat dan nog.  Media activist with Occupy Wall Street (NYC), Global Revolution Live and The RAWR Report amongst others. The galvanizing slogan “We are the 99%” that came out of #OWS signified unity and referred to that percentage of people being exploited and oppressed by an increasingly greedy financial elite. It was a slogan that inspired many people around the world and marketing boys could only salivate over the genius of it all but in the end it proved to be hopelessly naïve however well meaning it was. What hadn’t been taken into consideration was the fact that varying degrees of oppression and exploitation exist in society. Any revolutionary movement aiming for real change needs to start from the premise that not all oppression is equal and that if we ever want to reach true unity to fight oppressive powers it is essential that we recognize the differences in privilege within our own ranks and deal with them appropriately. If the existing privileges and patriarchal structures are allowed to continue to play out in a movement then inevitably that movement shifts from being revolutionary to being reactionary because the most privileged are often not looking for change but for a return to the positions they previously held before they too fell victim to corporate greed, be this consciously or unconsciously.  Ik geloof radicaal in een rechtvaardige, solidaire samenleving met gelijke kansen voor iedereen. Ik ben overtuigd dat diversiteit een troef is en de oplossing is voor de verdere toekomst van onze maatschappij. Want persoonlijke identiteiten zijn constant in beweging, persoonlijk heb ik ontdekt dat ik meerdere identiteiten bezit, ik heb een Marokkaanse/Berberse Amazigh achtergrond en ben Marokkaan in mijn herinneringen, maar Europees in mijn cultuur, ik ben Moslim, Belg van nationaliteit of is het nu Vlaming of Lierenaar vanuit de provincie Antwerpen. Kortom mijn cultuur is Europees en gemarineerd door Marokkaans/berberse Amazigh, Islamitische, Lierse en Sinnekloase ingrediënten. Dat is nu juist de toekomst en daarom dat we ons moeten openstellen voor nieuwe impulsen en niet enkel bezig zijn met monocultuur.
Mijn politiek engagement in Sint-Niklaas is geïnspireerd geweest om de stem te vertolken van aldiegene die nooit de kans kregen! Als gemeenteraadslid voor de beweging SOS 2012 probeer ik dit dagdagelijks te doen en dit door op een constructieve manier mee te werken voor een betere toekomst in een diverse stad of maatschappij. Daarom dat ik mijn volle medewerking gaf aan Movement X, het is tijd voor een nieuw verhaal met een andere benadering zonder paternalistische en betuttelende bemoeienissen. Het gedachtegoed van gelijk burgerschap en volwaardige inclusie. Een generatie die in Movement X haar verzuchtingen zal herkennen. Een generatie die ook ziet dat dergelijke idealen geen vanzelfsprekendheid zijn, maar een radicale strijd behoeven. Een verhaal dat moet verteld worden met het nodige lef, assertiviteit en zonder compromissen, maar wel met zin voor wederzijds respect. It's Time to Move! Mijn steun hebben ze en krijgen ze! Ali Salhi (1975) is medestichter van de Marokkaanse vrijwilligers-jongerenorganisatie Hidâya Sint-Niklaas. Hij werkt momenteel als sales supervisor voor een Duits medisch bedrijf en is onafhankelijk gemeenteraadslid te Sint-Niklaas.  “Mama, ik ben geen echt kind, ik ben een Marokkaan en niemand wil met mij spelen”. 2 jaar en half was mijn zoon toen hij kwaad , gefrustreerd en teleurgesteld deze woorden uitsprak nadat hij weken door zijn klasgenootjes werd uitgesloten . Woorden die door been en merg gaan….
Helaas is dit een weergave van de realiteit. Iedereen die maar anders is wordt gediscrimineerd Het lijkt wel normaal te zijn. Nationaal en internationaal onderzoek bevestigen dat keer op keer. Maar dat niet alleen, de werkloosheidscijfers laten duidelijk zien dat kansengroepen zoals 50 plussers, jongeren, vrouwen, personen met een handicap, etnisch culturele minderheden… minder kansen hebben en krijgen op de arbeidsmarkt. De strijd tegen discriminatie is dus meer dan ooit urgent om de onze toekomst en die van onze kinderen anders te kleuren. De burgerbeweging MVX komt dan ook als geroepen. De nieuwe beweging, Movement X is echter meer dan een verzameling acties. Het is in de eerste plaats een verzameling mensen die het goed menen met onze samenleving en die de toekomst door een positieve bril bekijken. Mensen die een kritisch gesprek verkiezen boven het spuwen van gal. Die het zoeken van eendracht belangrijker vinden dan het zaaien van tweedracht. En liever opbouwen dan afbreken. Want van al diegenen die niets zinnigs te zeggen hebben, hebben wij zij die zwijgen het liefst. Opbouwen zit de mens trouwens in het bloed. Dus hoe meer mensen mee bouwen, hoe beter. Elke stem telt. Ook de uwe. Want wie in solidariteit, gelijkwaardigheid en rechtvaardigheid gelooft en met België, Europa, de wereld vooruit wil, weet dat hij of zij geen alternatief heeft. Er is maar één versnelling en dat is vooruit. Kies dus mee voor beweging. Let’s Move together. Saïda Isbai  As a sociologist working at the Group for Research on Ethnic Relations, Migration and Equality (GERME) at the Université libre de Bruxelles (ULB), I get confronted with shocking statistics on the position of (ethnic) minorities in Belgian society on a regular basis. To give one example, doing research myself on the educational system in the different parts of the country, time and time again I'm surprised of the whopping level of social and ethnic segregation in our schooling system and the lack of equal opportunities this is associated with. We have one of the most problematic situations of the entire European Union. We are wasting talent in a structural way and are actively creating ourselves social and ethnic tensions for years to come. Moving beyond a right-wing or lef-wing ideological position, we should all be conscient that we are hindering the resilience of our economy and our society if we do not get our act together. Movement X makes the correct analysis in it's vision text and that is why I do not hesitate to express my sympathy.
 Youssef Kobo- Waarom zou België nood hebben aan een nieuwe burgerrechtenbeweging? Welk nut heeft een organisatie zoals Movement X? Wat is de meerwaarde van een beweging die wilt opkomen voor de zwakkeren in de maatschappij? Alles loopt toch van een leien dakje in België? En wat mag ik verstaan onder een strijd tegen racisme en discriminatie? Gaan we het weer hebben over racisme? Zijn we daar nog altijd niet aan uit? We weten toch dat racisme een hersenspinsel is van gepamperde, werkonwillige allochtonen. Racisme is onbestaande in ons land, het is enkel relevant als blanke journalisten van de middenklasse er het slachtoffer van worden. Ok, we weten allemaal dat België steevast het slechtste scoort van alle OESO-landen in onderzoeken en rapporten over discriminatie van minderheden op de arbeidsmarkt en de huurmarkt. We zijn al jaren op de hoogte van de structurele achterstelling van jongeren met migratieroots in het Belgische onderwijs. We zijn ons ook bewust van het feit dat beleidsmakers niets doen aan deze problematiek. Misschien zouden we beter wat lessen trekken van onze beleidsmakers. Als wij net zoals hun doen alsof er geen probleem is, dan gaat het probleem toch vanzelf weg? Als een boom valt in een bos maar er is niemand om het te horen, heeft de boom dan geluid gemaakt?
En wat met dat zogenaamde nieuwe verhaal dat Movement X wilt brengen? Ze willen mensen verbinden van uit alle lagen van de bevolking. Een antwoord bieden om eindelijk uit dat wij/zij verhaal te geraken. Voor wat is dat allemaal nodig? We hebben toch te kracht van verandering. De kracht van verandering, die eigenlijk het betonneren van de status quo is gebleken. Neen, mij lijkt het interessanter om ons te nestelen in onze loopgravenstellingen. En elkaar te blijven bestoken met verwijten en vooroordelen. Wie heeft er nood aan een nieuw verhaal? Laten we de onderhuidse spanningen die er in onze samenleving heersen toch gewoon koesteren Neen, België heeft geen nood aan een levendig maatschappelijk debat over een gezamenlijke toekomst en een gedeelde verantwoordelijkheid van de verschillende bevolkingsgroepen. Waarom zouden we inzetten op diversiteit? Het is toch leuker om die superdiversiteit staalhard te negeren. Dan staan we tenminste nog voor aangename verrassingen in de nabije toekomst. Neen, minderheden moeten gewoon hun kansen grijpen en de taal leren. Racisme is relatief en allochtonen kunnen zich beter gedeisd houden. Ik voel mij niet geroepen door het positief verhaal dat Movement X wilt brengen. Geef mij maar het huidige angstklimaat. Laten we ons hoofd in het zand blijven steken. Ik geef de voorkeur aan wantrouwen, onverdraagzaamheid en onverschilligheid. En mochten de heren en dames van Movement X hier iets aan willen veranderen. Kunnen we hun best zo snel mogelijk stigmatiseren, ridiculiseren en criminaliseren.  "I'm not black but there's a whole lot of times I wish I could say I wasn't white" zong Frank Zappa en daarmee vat hij goed het gevoel samen dat me regelmatig overvalt. Ondermeer toen ik in 2000 onmiddellijk en openlijk mijn sympathie betuigde voor de pas opgerichte AEL en publiek maar ook in eigen kring heel wat hoon en kritiek te verwerken kreeg. Ik stootte op onbegrip omdat weinigen bereid waren te onderzoeken wat de concrete en feitelijke analyse en standpunten van de AEL waren en welke praktijk ze eraan koppelden. Het feit dat jongeren uit de migratie zichzelf organiseerden op basis van hun eigen inzichten en ter verdediging van de belangen van hun gemeenschap - en zo die van de samenleving in haar geheel - werd ervaren als een aanval op ons samenlevingsmodel, onze welvaart en onze democratie.
Dat was precies waar ik op hoopte aangezien ons samenlevingsmodel, onze democratie en onze welvaart voor een belangrijk deel stoelden op ongelijkheid, racisme, discriminatie en in grote mate zelfs nog steeds op het kolonialisme. Aan die boom diende nodig geschud en de AEL deed dat op efficiënte en indrukwekkende manier. Maar wie toen hoopte op een ernstig en breed maatschappelijk debat over de problemen die AEL illustreerde, documenteerde en terecht aan de schandpaal nagelde, werd met een schok wakker toen de hele beweging in een paniekaanval door de gevestigde machten werd gecriminaliseerd en met het volle gewicht van de staat werd verpletterd. Ik had in die periode veel contacten met Afro-Amerikaanse militanten in de VS en bestudeerde de geschiedenis van hun strijd en zag de parallel tussen de AEL en wat de Black Panther Party for Self defense in de Verenigde Staten was overkomen. Nadat ook zij het institutionele racisme, politiegeweld, economische, politieke en sociale discriminatie hadden aangeklaagd en zich verenigden in functie van politieke en sociale rechten en gelijkheid, werden ze uitgeroepen tot Public Enemy Number One. Die parallel was geen toeval: wie de bevoorrechte politieke, economische en sociale positie van blanken bekritiseert en ter discussie stelt, wordt de facto de vijand van elke samenleving die daarop gebaseerd is. De positie van Afro-Amerikanen in de VS was en is ook gelijkaardig aan die van Arabisch-Europeanen in Europa en België: zowel wat betreft de beperkte toegang tot de diensten en producten die onze samenleving in overvloed te beiden heeft als de systematische en overvloedige controle, repressie en criminalisering ondervinden ze dezelfde problemen. Beide groepen ontberen in essentie economische integratie, de enige relevante en noodzakelijke vorm van integratie waaruit elke andere vorm (eventueel) volgt. De link die Movement X (ondermeer door de keuze van de naam) ook vandaag maakt met de strijd van Afro-Amerikanen is hoopgevend en belangrijk. Wat nodig is, is namelijk een radicale omwenteling van onze maatschappij waarbij concrete gelijkheid het absolute basisprincipe moet zijn dat dagelijks in de praktijk vorm moet worden gegeven. Dat is niet alleen van belang voor mensen uit de migratie zelf maar voor onze samenleving als geheel. Want als die niet compromisloos gebaseerd is op gelijkheid, zal ze onderuit gaan aan haar eigen inherente tegenstellingen. Dat - zo bewijzen de VS - is geen automatisme maar het resultaat van strijd. By any means necessary. Daarin steun ik Movement X.  Als Vlaamse burger van Marokkaanse afkomst vind ik het meer dan nodig om hard op te treden tegen wat ons schaad in deze maatschappij . Daarom heb ik gekozen voor een beweging die de kleuren draagt van de NVA, even radicaal is als het Vlaams Belang en een logo die u doet denken aan de Islamitische Staat.
But all humor a side, lets get serious. Ik vind het belangrijk dat er een beweging is die eindelijk tot leven is geroepen om onze toekomst en die van onze jongeren te beschermen en daar alleen voor heb ik mij aangesloten bij MvX. Een beweging die de strijdt tegen alle vormen van discriminatie op basis van afkomst, religie, sociaal-economische positie, gender, klasse of nationaliteit, een beweging dus voor elk die wil leven in een multiculturele samenleving en vecht voor gelijke rechten tussen arm en rijk, zwart of wit, vandaar ook de kleuren van MvX. If you got the moves, join movement X.  Divers en Actief.
Toen ik in 2003 deze vereniging mee oprichtte, was onze doelstelling om juridisch te strijden tegen discriminatie en racisme. Zoveel jaren later moeten we vaststellen dat de situatie er niet op verbeterd is, integendeel. We hebben een arsenaal aan wetgeving, maar Mohamed en Fatima – zeker als deze laatste een hoofddoek draagt – worden nog even veel gediscrimineerd als 10 of 20 jaar geleden. In de jaren 70 hadden we aan de ingang van bepaalde cafés een bordje met de melding “Interdit aux chiens et aux Nord-Africains”. Vandaag zijn de bordjes verwijderd, maar staat er een kleerklast aan de deur die je “vriendelijk” laat weten dat je niet over de benodigde lidkaart beschikt. Onder impuls van de historische omstandigheden – het post-9/11 tijdperk en de economische crisis – is Vlaanderen in een langdurige kramp geschoten, waar de sociaaleconomisch zwakkeren en de anders gekleurden, en meer in het bijzonder de moslims, de prijs voor betalen. In plaats van op een constructieve wijze om te gaan met de groeiende diversiteit, gebruikt de heersende meerderheid haar macht om een minderheid te vernederen en te kortwieken in haar godsdienstbeleving. Toen Dyab Abou Jahjah in 2013 het initiatief nam om de krachten te bundelen en met een aantal gelijkgezinden een beweging op te richten die strijdt tegen dit onrecht, waren wij dan ook onmiddellijk enthousiast. Omdat gelijk(waardig)heid geen loos begrip mag zijn. Omdat godsdienstvrijheid geen dode letter mag blijven. Omdat wij een maatschappij willen waar we harmonieus samenleven, wat betekent dat de minderheden gerespecteerd worden. Voor een betere toekomst voor onze kinderen. Daarvoor wil ik binnen Movement X de strijd verder zetten.  Mi simpatía con el Movement X es un acto de esperanza y solidaridad, esperanza en un mundo mejor, más humano, y es también un acto de solidaridad pues es sólo hacia y con otras personas que todo proyecto de humanidad tiene sentido. Se construlle esperanza a través de un nosotros en una sociedad dominada por el el individualismo. Es por eso que formo parte de este moviento. Porque sé que hay otros seres humanos como yo que sueñan y luchan día a día por esa sociedad mejor. Mi elección es un acto de confianza en otras personas como yo y que creen en un mundo en el que las difencias son sólo eso: diferencias. Mi participación en el Movement X es mi forma de decir 'No' a las injusticias de este mundo y principalmente una de las más grande de ellas: el racismo y la discriminación. Ese mal está corroendo los cimientos de nuestra sociedad, marginando y excluyendo, quitándole las posibildades a miles por el sencillo hecho de haber nacido en otras latitudes y haber tenino otro color en la tez. Dos cosas por las que nadie es responsable y puede cambiar. La lucha en contra del racismo y dicriminación es por todos. No hay un tan solo ser humano que no sea beneficiado de esta lucha. Es por una humanidad que nunca estará completa si no se hablan todos los idiomas, se cantan todas las canciones, se balilan todos los bailes y se ríe con las sonrisas de los niños de todos lo colores y sabores. Mi militancia al Movement X es mi forma de decir: "¡presente!", estoy aquí y tomaré mi responsabilidad como ciudadano en la contrucción de una sociedad mejor. No como un ente pasivo sino como alguién activo y con conciencia viva de lo importante que es esta lucha histórica. Es decir presente en contra de los problemas que personas con una historia de migración tienen en el mercado de trabajo, vivienda, educación... en contra del dolor de ser marginado y estigmatizado. Es decir presente en favor de un mundo de igualdad pues ese es el futuro del mundo. Es decir, es mi forma de seguir e ir adelante. ¡Adelante, adelante que lucha es constante! ¡Para atrás, ni siquiera para cojer impulso! Por eso y muchas cosas más son miembro del Movement X.  De rellen van november 2002 op de Turnhoutse Baan, n.a.v. de moord op Mohamed Achrak veroorzaakten een schokgolf door de Marokkaanse gemeenschap in Antwerpen. Het beleid kreeg het woord 'racisme' niet over de lippen. Ik was toen algemeen coördinator van RISO Antwerpen, nu Samenlevingsopbouw Antwerpen Stad. We waren bekommerd om de polarisering die in de lucht hing. We deden aan iedereen een oproep tot kalmte. We stuurden opbouwwerkers naar de Turnhoutse baan om jongeren aan te manen voorzichtig te zijn. Het waren immers jongens uit onze doelgroepen, die riskeerden opgepakt te worden. Jongens uit gezinnen die op de rand van armoede balanceren.
Maar we zagen tot onze ontstelling hoe de AEL gecriminaliseerd werd. Premier Verhofstad schrok er zelfs niet voor terug publiek te verkondigen dat desnoods maar een mouw aan de wet moest worden gepast om de AEL kopstukken op te pakken. Zoals we weten werden zij in 2008 over gans de lijn vrij gesproken. Ik was geschokt te zien dat premier Verhofstad enkel sprak voor "autochtoon"' publiek. Hij dacht er niet aan dat hij premier was van alle inwoners, ook zij met migratieroots. Hij bedacht zich blijkbaar niet dat hij een ganse groep van Marokkaanse origine aan de schandpaal nagelde. Tekenend : de dominante samenleving, de mean stream beleidsmakers, opiniemakers... beseffen niet hoe polariserend de dominante meerderheid is. Vandaag, sterker dan vroeger, wordt het racisme weggerelativeerd. Vandaag is de "eigen verantwoordelijkheid"... "zich wentelen in de slachtofferrol..." tot mantra verheven. België maakt zich zorgen over de radikalsering van de Syriëstrijders. We zijn, als samenleving blind voor de radikaliseringsprocessen van eigen bodem. In de strijd voor het besef dat racisme kinderen kraakt, dat het niet normaal is dat 54 % van de mensen van Marokkaanse origine onder de armoedegrens leeft, 33% van de Turkse mensen en 36 % van de Oost Europeanen. Terwijl „maar” 12 ‚autochtonen' onder diezelfde armoedegrens leeft. In de strijd voor het besef dat het niet normaal is dat mensen met andere origine geweigerd worden op de arbeidsmarkt, omdat ze Mohamed heten en niet Jan, in het besef dat het niet normaal is dat 1 op 3 gediscrimineerd word bij het huren van een woning…. In de strijd voor het besef dat racisme kinderen kraakt, in de strijd om afdwingbare maatregelen tegen discriminatie. In de strijd tegen verdeel en heers strategieën die mensen tegen mekaar opzetten, hen aanspoort naar de onderste klassen te schoppen… in de strijd voor solidariteit…  Upon my return from Lebanon, MvX was an idea, a vision, and seemed to me as a lonely endeavor. I spoke to few people about it, mainly my comrades, and fellow travelers on the road of struggle. “Like a whisper” it was, in our meetings, a secret unspoken, yet so powerful that it craved the light. An embryo that was so keen on birth, premature, and yet pushing out towards life. In the hearts and minds of my comrades, MvX was shaped, and grew out of its embryonic journey reaching the day of its birth. Without the commitment and sacrifices of many comrades, this would have not been possible. It wasn't an easy journey, neither was it a painless birth.
Few days ago, I was elected president of this movement by the founding congress, and I am aware that my work is cut out for me. In MvX we come from different houses, we have different backgrounds, our pasts are divergent, yet we move in the same direction, we have united our journey and this is painful for as much as it is hopeful. It is vulnerable for as much as it is mighty. I am confident that many will join the movement now that it has seen the light. And I call upon all people who believe in that society model we seek, and I tell them: Take that step, brothers and sisters, and make that move, for only together we can achieve what this generation and the coming ones cannot prosper without, a cohesive, inclusive, diverse, deeply democratic and fully decolonized society. I am confident that MvX will build upon the legacy of what was before it, and go much farther on this road than any other movement or organisation. And I believe that for the simple reason that MvX is a small model of that society we want to build. There are no limits to what we believe is achievable, because we live in times of change. Not the end of times, but the beginning of a new era, an era that we will participate fully in shaping. Beware O forces of darkness! Rejoice O wretched of the earth! A new light shall shine! |